Raport z kolonii zamorskich - odc.16 - Biały może więcej

Swoje wpisy staram się dzielić na te, które ludzkości niewielką korzyść przynoszą, a ich autora chciałoby się najchętniej postawić w ringu z Tyson-em, oraz te, o tematyce ważkiej, bulwersującej i niebywale istotnej. 

Ostatnie tygodnie zdominowały te pierwsze, bo to czas świąteczny, wszyscy się kochamy i tak dalej, więc co ja aurę będę psuł - myślałem sobie. Postanowiłem w świąteczne buty wejść na całego, popisać w grudniu nieco lajtowo, a z grubej rury uderzyć dopiero teraz. Tym bardziej, że temat zapisany na sticker-ze wisiał mi - bez głupawych żartów proszę - na desku lapka od dość dawna. Wystarczyło pajęczynki go jedynie pozbawić. Znajomością języka langłicz z Jackowa próbką się popisałem, więc by koniec nadać wprowadzeniu, bo pamiętam z lekcji języka polskiego, że tekst winien posiadać wprowadzenie, część główną i zakończenie, powiem jedynie, że z samym Stingiem współpracę nawiązać zamierzam. Podrzucam mu gotowy materiał na nowy hit - białas w Singapurze. Będzie to wpis niefotogeniczny, radzę zatem skupić się na tekście.

Wielokrotnie zdarzyło mi się przy okazji różnych wątków przebąkiwać o relacjach na linii biały człowiek, tzw. Caucasian - Singapur. I być może temat umknął by jako ogniwo dłuższego łańcucha, nie zasługując na osobne poświęcenie mu czasu, gdyby nie wydarzenie sprzed kilku tygodni, którego chcąc, nie chcąc byliśmy świadkami. 

Wszystko działo się w Garden By the Bay, gdzie znaleźliśmy się któregoś popołudnia jeszcze grudniowej niedzieli. Ponieważ zmierzch nas zastał, a jest tam miejsce, serwujące kuchnię powiedzmy grecką, w której lubimy od czasu do czasu zagustować, zdecydowaliśmy stanąć obozem na kolację. Złożyliśmy zamówienie, zajęliśmy stolik i przynależne mu siedziska prawie, że fotelowe, nabyliśmy browarka i oddaliśmy się oczekiwaniu połączonemu z lustrowaniem otoczenia.

Sąsiedni stolik okupowała grupa złożona z lokalnej babki azjatki, dwójki mężczyzn rasy caucasian, chłopca w wieku wczesno-młodzieżowym oraz dziecka uwięzionego w wózku. Zajmowali się głównie spożywaniem posiłku. W międzyczasie chłopiec sobie gdzieś ganiał, a kobieta czyniła próby uśpienia niemowlęcia. Kiedy na krótki czas, kobieta pozostała sama, trzymając dziecko na ręku, niczym sławetna dziewczyna rezerwisty na peronie, bowiem mężczyźni wraz z chłopcem oddalili się od stolika, nad jej głową poczęły gromadzić się czarne chmury. Wokół stolika, jak sęp, bliżej i bliżej, przygotowania do ataku rozpoczęła kobieta nr 2. Pazerność w spojrzeniu, zasada by nie stosować zasad, szorstkie obejście, zaszeregowanie urody - musi być Chinka. Krążyła, krążyła, by w końcu po ocenie ryzyka zagrożenia, nie wdając się w grzeczności i pytania, usadzić córkę - będącą zdecydowanie na zbyt za tłustej diecie - po czym sama wylądowała. Na naszych oczach rozegrało się wrogie przejęcie stolika. Kobieta z dzieckiem stała skonfudowana, zaskoczona rozwojem sytuacji i nie bardzo wiedząc co ma z tym fantem począć. 

Obserwowaliśmy zaistniałą sytuację z ciekawością, a Nati rzekła do mnie “Gdyby przy stole siedziało dwóch białych mężczyzn, Chinka by sobie na to nie pozwoliła”. Los lubi prowokować i na horyzoncie pojawili się mężczyźni, dzierżąc browarka w dłoni. Podeszli do stolika nie skrywając zdziwienia jakie u mnie  malowało się zwykle podczas klasówek z chemii. Przydybana Chinka nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, by w końcu według najlepszych angielskich wzorców, cichaczem wycofać się z zajętego już miejsca. Odeszła mając się z pyszna i wyraźnie zmieszana. Zwyciężyła siła białego koloru. Całe zdarzenie wyglądało z boku dość zabawnie i dla mnie, posiadacza nazbyt czasem rozbudowanej wyobraźni, z miejsca nasunęło skojarzenia powiązane z obrazami widzianymi w filmach National Geographic. Osamotniona lwica z małymi została zaatakowana przez silniejszą lwicę, po czym przyszły lwy chroniące swoje stado i kilkoma ryknięciami pogoniły lwicę intruza. Dokładnie tak jak mówię, nie inaczej. Kilkoma ryknięciami, ponieważ mężczyźni nie wypowiedzieli ani słowa, mierząc Chinkę jedynie karcącym spojrzeniem. Wystarczyło by ta się oddaliła. Chinka nie obawiała się starcia z kobietą, obawiała się konfrontacji z białym człowiekiem, uznając jego wyższość. 

Taka jest właśnie pozycja caucasian w Singapurze. Można by pomyśleć, że faktycznie w kolonizatorskie zapędy popadłem. Zapewniam, póki co, trzcinką nie wywijam. Biały w Singapurze jest beneficjentem koloru swojej skóry. Brzmi okropnie, ale nie sposób udawać, że zjawisko nie istnieje. Czerpie on tenże białas korzyści tylko i wyłącznie dlatego, że białe jest piękne.

Chociaż Nati, żona moja, którą śmierć rozgniecionego ślimaka potrafi powalić na łopatki, dnia pewnego wyznała mi, że kiedy już opuścimy Singapur, będzie jej brakowało statusu i pozycji jaką daje bycie caucasian. Tak, tak, ta sama Nati. Widać kolonizatorem się człowiek nie rodzi. Cech kolonizatora się nabywa.

Singapur stara się jak może utrzymywać fasadę państwa liberalnego, w którym mix narodowościowo-wyznaniowy stanowi chlubę i powód dumy. W propagandzie fakt ten wykorzystywany jest jako siła Singapuru. Lecz to właśnie w Singapurze zetknąłem się po raz pierwszy z kategoryzacją ras ludzkich, używanych w oficjalnym, państwowym obiegu. To tu dowiedziałem się, wcześniej nie mając pojęcia, bo i po co, że jestem caucasian. Niemal każdy  formularz urzędowy opatrzony jest rubryką, w której należy podać swoją przynależność rasową. Rząd przekonuje, że to w słusznej wierze, dla utrzymania chociażby porządku przy podziale mieszkań HDB. Niesmak jednak pozostaje, przynajmniej dla mnie i pamiętam, że na początku bardzo mnie to raziło. 

Cauciasian jest na samym szczycie tej drabinki rasowej, a swoją pozycję i związane z tym przywileje uzyskuje jedynie ze względu na kolor skóry. Ciekawy w tym wszystkim jest fakt, że za fetyszyzacją  caucasian stoją sami lokalesi i ich nadmierna czołobitność. Każdy kij ma jednak dwa końce i sprzeczność goni sprzeczność. Dokładnie za te same przywileje jakie składają mu w ofierze lokalesi, białas jest nie lubiany. Jak wyjaśniała mi moja starsza - zdarza się, że nie zawsze mądrzejsza - siostra, to rodzaj kompleksu postkolonialnego, który nota bene my Polacy mamy względem Niemiec. Chociaż obecnie Niemiec przyjacielem naszym jest, nie wrogiem, a kanclerz Andżela według ostatnich badań sondażowych awansowała do roli damskiego ideału piękności, to nie da się ukryć, że jeszcze do niedawna Niemiec był w Polsce tematem wyłącznie drwin i złośliwych komentarzy. Fryca się nie lubiło, jednocześnie w skrytości zazdrościło, próbując naśladować. Podobnie jest w Singapurze. Białas ogólnie nie jest lubiany, ale zerka się na niego z zazdrością, kopiując nader często i czasem bezmyślnie obyczaje, kulturę i sposób bycia. 

Biały zatem może narzekać i marudzić do woli. Przecież to on wyznacza standardy. Jeśli więc z czymś się nie zgadza, to pewnie ma rację. Biały w Singapurze może pozwolić sobie na więcej. Ubrany w stringi i kowbojki, zostanie wpuszczony i obsłużony z uśmiechem w miejsca gdzie Chińczyk, lub nie daj Boże Hindus muszą przybyć w garniturze. 

Biały to nieszkodliwy dziwak. Dużo chodzi na piechotę, jeździ rowerem, często sam sprząta, bądź wyręcza maid w jej obowiązkach. Trzeba go jednak szanować, bo to może ekscentryczny bogacz? Skoro jeździ rowerem, to może dlatego, bo znudziła mu się jazda jednym z jego dziesięciu Ferrari? 

W Singapurze nie ma znaczenia skąd jesteś. Z Ameryki, Australii, Niemiec czy Polski. Jesteś biały. Pochodzisz z białego świata. Chociaż oczywiście banalna uwaga rzucona mimochodem, świadcząca o pochodzeniu ze starej, dobrej Europy, winduje w górę słupek rankingu. Tzw. European quality, uznawane w Singapurze za najwyższy znak jakości. 

Teza kontrowersyjna, ale prawdziwa jak to, że Elvis i komunizm wciąż żyją - biały mężczyzna, a w przełożeniu mąż, zapewnia azjatyckiej kobiecie awans społeczny. Nawet Meat Loaf znajdzie atrakcyjną partnerkę w Singapurze.  Wystarczy, że będzie. Nie musi śpiewać, a nawet lepiej jeśli nie będzie. Ona zrobi już za niego wszystko. Skoro więc biały partner i mąż, to logiczną kontynuacje stanowią przedstawiciele rasy caucasian jako cenna zdobycz w gronie znajomych. Im większy stan posiadania takich w swoim kręgu, tym lepszy. Chętnie się nimi afiszuje, a zestaw zdjęć bądź kolaż ze znanymi sobie białasami zamieszczony na fejsie stanowi konieczność. Caucasian często wykorzystywany jest w roli maskotki reklamowej. Sadza się go w wielu knajpach na widocznym miejscu by knajpa zyskiwała status “białej”. To podnosi rangę. Knajpy oczywiście. Wystarczającą i dość powszechną rekomendacją knajp, restauracji, bywa stwierdzenie, że przychodzą do niej biali.

Podczas tego szaleńczego naparzania w klawiaturę, zaiskrzył mi w głowie  temat kolejnego wpisu. W wielu miejscach biegnący tymi samymi torami z tym co opisuję dzisiaj, siedząc w bibliotece. Uniknąć chciałbym powtarzania, dlatego swoje klikanie do brzegu skieruję. Na koniec niefotogenicznej opowieści nieco pikanterii jeszcze dodam. Białe bywa tak piękne, że dużą popularnością w Singapurze cieszą się kosmetyki służące wybielaniu miejsc intymnych. Niestety nie jestem w posiadaniu danych dotyczących skuteczności ich działania. Nati konsekwentnie i stanowczo zabrania mi przeprowadzania jakichkolwiek badań na losowo wybranych respondentkach.